تفاوت کفش دویدن و پیاده روی | راهنمای کامل و خودمونی

قضیه‌ی کفش دویدن و کفش پیاده‌روی چیه؟ بالاخره فرقشون چیه؟

سلام به همه ورزشکارا و اونایی که به سلامتی پاشون اهمیت میدن! حتماً برای شما هم پیش اومده که رفتید فروشگاه کفش ورزشی و با یه عالمه مدل رنگارنگ روبرو شدید. فروشنده هم ازتون پرسیده: “برای دویدن می‌خواید یا پیاده‌روی؟” شاید پیش خودتون گفتید: “چه فرقی می‌کنه؟ جفتش که کفشه دیگه!”

ولی دست نگه دارید! قضیه خیلی جدی‌تر از این حرف‌هاست. انتخاب کفش اشتباه مثل اینه که با دمپایی ابری بخوای قله دماوند رو فتح کنی! شاید اولش راحت به نظر بیاد، ولی وسط راه به زانو و کمرت فشار میاد و کل تجربه برات تلخ می‌شه. بیا با هم روراست باشیم، کفش دویدن و کفش پیاده‌روی مثل دو تا برادرن که شبیه همن ولی اخلاق و رفتارشون زمین تا آسمون فرق داره.

تفاوت اول: بالشتک یا همون نرمی کفش (Cushioning)

مهم‌ترین و اصلی‌ترین تفاوت همین‌جاست. وقتی شما می‌دوید، با هر قدم تقریباً سه برابر وزن بدنتون به زمین ضربه می‌زنید. این شوک و ضربه از کف پا به مچ، زانو و حتی کمرتون منتقل می‌شه. برای همین، کفش‌های دویدن مثل یه کمک‌فنر حرفه‌ای عمل می‌کنن. داخلشون پر از فوم‌های نرم و فناوری‌های پیشرفته‌ست تا این ضربه‌ها رو تا جای ممکن جذب کنن. مخصوصاً زیر پاشنه و پنجه که بیشترین فشار روشونه، این بالشتک‌ها ضخیم‌ترن.

اما موقع پیاده‌روی، فشار خیلی کمتره. شما به آرومی از پاشنه به سمت پنجه حرکت می‌کنید و ضربه شدیدی در کار نیست. پس کفش پیاده‌روی نیازی به اون همه بالشتک نداره. نرمی‌ش در حد راحتیه و بیشتر روی ثبات و پشتیبانی تمرکز داره تا جذب ضربه.

تفاوت دوم: انعطاف‌پذیری، کفش باید کجا تا بشه؟

یه کفش دویدن خوب باید دقیقاً از جایی تا بشه که پای شما موقع بلند شدن از زمین خم می‌شه، یعنی زیر پنجه پا. این انعطاف‌پذیری به شما کمک می‌کنه تا نیروی بیشتری برای قدم بعدی داشته باشید و راحت‌تر بدوید. کفش‌های دویدن معمولاً در قسمت میانی و پاشنه سفت‌تر هستن تا پا رو محکم سر جاش نگه دارن.

در مقابل، کفش پیاده‌روی باید انعطاف‌پذیری بیشتری در قسمت قوس پا داشته باشه. چرا؟ چون موقع راه رفتن، پای شما یک حرکت غلتکی و نرم از پاشنه به پنجه داره. این انعطاف‌پذیری به حرکت طبیعی و راحت‌تر پا کمک می‌کنه. اگه با کفش دویدن پیاده‌روی طولانی داشته باشید، ممکنه حس کنید پاتون داره با کفش می‌جنگه!

تفاوت سوم: شیب کفش یا Heel Drop

این یه اصطلاح تخصصه ولی مفهومش ساده‌ست. به اختلاف ارتفاع بین پاشنه و پنجه‌ی کفش میگن “Heel Drop”. توی کفش‌های دویدن، این اختلاف معمولاً زیاده (مثلاً ۱۰ میلی‌متر). یعنی پاشنه خیلی بالاتر از پنجه قرار می‌گیره. این طراحی برای حمایت از دوندگانیه که اول پاشنه‌شون به زمین می‌خوره و همچنین فشار رو از روی تاندون آشیل کم می‌کنه.

اما توی کفش‌های پیاده‌روی، این اختلاف ارتفاع خیلی کمه یا اصلاً وجود نداره. کفش تقریباً تخته و این به حفظ حالت طبیعی بدن و توزیع یکنواخت وزن در طول پیاده‌روی کمک می‌کنه.

خب، حالا کدوم رو بخریم؟

جواب این سؤال ساده‌ست: بستگی به کارتون داره!

• اگر بیشتر فعالیت شما دویدن، چه روی تردمیل و چه در پارک، هست بدون شک باید سراغ کفش‌های دویدن برید. محافظتی که این کفش‌ها از مفاصلتون می‌کنن با هیچی قابل مقایسه نیست.
• اگر اهل پیاده‌روی‌های طولانی، قدم زدن روزانه یا ایستادن‌های زیاد سر کار هستید، کفش‌های پیاده‌روی بهترین دوست شما خواهد بود. راحتی و ثباتی که بهتون میده، خستگی رو از پاهاتون دور می‌کنه.
• یه نکته خودمونی: می‌تونید با کفش دویدن پیاده‌روی کنید؟ آره، برای مسافت‌های کوتاه مشکلی نیست. اما می‌تونید با کفش پیاده‌روی بدوید؟ اصلاً و ابداً! این کار ریسک آسیب‌دیدگی رو خیلی بالا می‌بره.